W parku...

Powiedziała mi sroka,
co patrzyła z wysoka,
że jest ktoś
w mieście dalekim,
kto przesyła mi zdroje
uczuć i serce swoje
i cierpliwie, wciąż
na mnie czeka.

I powiedział mi szpak,
że to właśnie jest tak,
że czekanie,
to pójście w zaparte,
bo gdy chce się coś dostać,
trzeba czekaniu sprostać
i, że tak naprawdę,
to... warto.

Wróbel mi opowiedział
co na gałązce siedział,
że zobaczył to
w swojej głowie,
że już serca nie miałam,
bo je komuś oddałam,
lecz on tego nikomu
nie powie.

Wkrótce zagwizdał kos,
że nam los śmiał się w nos
i, że z nudów
tylko bąki zbijał,
ale, że trzeba chcieć,
żeby naprawdę mieć,
a znajdzie się czas,
co sprzyja...

Wreszcie pod skrzydłem motyla
prysła ulotna ta chwila,
ptaki śpiewały, a ja
z nadzieją nikłą,
że mnie chyba nie mamią
(no bo ptaki nie kłamią),
poszłam. Uczucie
nie znikło.

autor

annael

Dodano: 2007-05-07 00:40:08

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie