w parku

siedzę w parku na ławce
podziwiam przyrodę
nagle mi przebiegła wiewiórka przez drogę
tak szybko zniknęła
że aż się zdziwiłam
czy to była jawa
czy ja tylko śniłam
tak mi też mignęły moje młode lata
czasami mam żal do siebie
czasami do świata

wstaję wolno z ławki
rozglądam wokoło
chyba jednak spałam- nie widze nikogo
nigdy nie usiadę sama na tej ławce
bo samej jest smutno
i zaraz się spać chce...

autor

jagoda

Dodano: 2004-11-02 08:10:38

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie