W parku…

Powoli wracam na Bej...

Gdy chłopak zaprasza do parku dziewczynę -
w myślach powtarza sobie jej imię.
Na głos powtarza tekst przemówienia,
a drzewa słuchają, tak od niechcenia.

Gdy przyjdzie już dziewczyna,
to rozmowa się zaczyna.
A gdy skończy się dyskusja,
ofiaruje koledze dyskretnego całusa.

Gdy rozejdą się w swe strony
(ona szczęśliwa, on zadowolony),
drzewa rozpoczynają gawędę,
o czym następne spotkanie będzie.

Czasem pod sosną wszystkiego świadomą,
czyjeś policzki ze wstydu płoną.
Albą leją się po policzku łzy
i kartkę drze człowiek zły.

Czasem siądnie tam z książką panienka,
okulary założy i wytrze szkiełka.
Przeżywając romans głównej bohaterki
z papierków obierze czekoladowe cukierki.

Czasem jodła spotka się z sosną
radując poranną rosą.
Zahaczając o modrzew po drodze,
dywagują o życiu na jednej nodze.

Bywa, ze matka uda się na krótki spacer
z dzieckiem.
Bywa, ze nakarmi go z butelki mlekiem.
Bywa, ze dorosły syn o niej zapomni
i o tym też szumią cicho jodły.

Kiedy czekasz pod drzewem na kogoś,
zawieje wiatr i zimno ci jakoś-
to może wtedy porządnie obgadują Cię drzewa…
Czy tego jednak czasem im nie potrzeba…?

autor

Nike95

Dodano: 2010-12-10 12:14:03

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie