To tylko taka gra…

Gdy ten heros idzie,
czarnowłosy, z gitarą,
uginają się pod nim liście,
drzewa szumią swą kotarą…

Gdy usiądzie sobie na ławce
lub na zielono-jesiennej trawce
weźmie instrument do ręki -
z niego wypłyną dźwięki.

A w nutach zapisze historię-
moją i jego zarazem.
Będziemy zachwycać się
ulotnym życia obrazem.

Wspólnie patrzeć będziemy,
szybko nie przestaniemy,
na polską sprzed lat tragedię,
gdzie rozum przegrywał z sercem.

Gdzie nasi koledzy wspólni,
na bój udali się nierówny.
Gdzie nie bylibyśmy szczęśliwi,
oglądając niemiecki seans, bez radosnej chwili.

Gdzie ten dumny heros,
byłby niczym Zeus.
A w duszy odmawiał pacierze
i byłby prawdziwym żołnierzem.

Gdzie kolporterką bym była
lub działałabym ściśle tajnie.
Gdzie w jedności byłaby siła,
a radość się działa nieoficjalnie.

Na razie zasłuchana w muzykę,
opisuję to wierszem.
Czekam co przyniesie życie,
gdy rozum znów przegra z sercem.

Czekam, jaką historię
drzewa wyszumią ponownie…
I jaką zagra muzykę
Życie – wirtuoz skrzypiec…

autor

Nike95

Dodano: 2010-12-11 13:28:01

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie