Patrzyłam...

Patrzyłam...
Naprawdę patrzyłam
Kiedy Cię spotkam na serca mego horyzoncie...
Teraz nie wiem jak długo
Ogrzewa mi je Słońce...
Już słyszę stuk
Do drzwi wąskich palców Samotności...
Życie nie gnaj tak!
Proszę!
Litości!

Siedzę i widzę światło
Słoneczne - tak pełne doskonałości
Może to ono zabrania mi tej Miłości?
Przegrzało się do granic swej wytrzymałości
Dlaczego?
Pewnie z zazdrości...
I chęci zupełnego uczłowieczenia...

Życzę Mu powodzenia....

autor

*Gabi*

Dodano: 2008-02-08 20:36:28

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie