PCHNIĘCIE KULĄ

Pewien zięć zawzięcie od dziecka trenował.
Czasem kopnął kogoś, często poboksował,
bawił w chowanego, przeskakiwał płoty,
robił to, co wszyscy – ot różne głupoty.

A jego teściowa, jak każda teściowa,
była upierdliwa, jędza wyjątkowa.
Sąsiedzi codziennie słyszeli jej krzyki:
- Musisz pchnąć daleko! Musisz mieć wyniki!

A nasz zięć, by zaznać choć trochę spokoju,
trenował to pchnięcie w pocie czoła, w znoju,
aż go kiedyś naszła taka myśl skrzydlata,
że jak się postara, będzie mistrzem świata!

Wreszcie przyszła chwila – taki dzień sierpniowy,
gdy każdy sportowiec, chce być wyjątkowy!
I nasz zięć się skupia i masuje uda,
ma cichą nadzieję, że się jemu uda.

Mówi do trenera: - To jest pchnięcie życia!
Widzę, że teściowa spogląda z ukrycia,
siedzi na trybunie, w siódmym rzędzie z góry.
Daj no mi trenerku z flaszeczki mikstury,

trzęsą mi się ręce, a chciałbym się skupić,
żeby dla tej jędzy móc daleko rzucić!
A trener mu na to: - Weź się wycisz, ucisz.
Choćbyś w gacie zrobił, do niej nie dorzucisz!!!

autor

Gacek

Napisany: 2006-11-23 Dodano: 2006-11-23 08:08:05

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie