per aspera ad astra

"przez cierpienie do gwiazd"

Nauczyłeś mnie żyć,choć myślałam,że ja żyję,
Powiedziałeś "krzycz!",gdy sądziłam,że krzyczę
Kazałeś biec,wierzyłam,że biegniesz za mną
Gdy uciekłam daleko,zostawiłeś mnie samą.

Prosiłeś "nie odwracaj się",lecz ja wstecz patrzę
Mówiłeś "ja kocham" i kochałeś mnie zawsze,
Uwierzyłam,gdy szeptałeś,że na wieki my razem,
Nauczyłeś mnie marzyć,a ja nie lubiłam marzeń.

Obiecałeś ,że nigdy nie zostawisz mnie samej
Obiecałeś,że nie zniszczysz tej więzi naszej
Przysięgałeś,że nigdy nie zginiesz z głupoty
I że przyjedziesz choćbyś miał masę roboty..

Lecz na co dzisiaj słowa te smutne
Skoro gdy nadeszła zima i luty
Ty jechałeś i przez zwykłą głupotę
Zniszczyłeś to wszystko owiane złotem
Zniszczyłeś obietnice,marzenia i sny.
Zniknęło to wszystko,zniknąłeś Ty.

Na wieki.

Ale ja żyję dalej.

autor

szaallona

Napisany: 2007-03-31 Dodano: 2007-04-01 19:30:34

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie