Peregrynacje

Gdyby tak móc iść po ziemi
wyłącznie z oddechem w płucach,
jedynie z płótnem w kieszeni.

I fiukać sobie jak sztubak,
zerkając na tego świata
kolory wszystkie i cuda.

Za wiatrem po łąkach ganiać;
po zmierzchu pod suknią gwiezdną
przez księżyc, jak dziura jasna

zaglądać Nyks w tą, no, e, tego...
O! jaka ładna ta pełnia! —
brama ogrodu rajskiego.

Z brzaskiem zaś pić ze strumienia
wodę tak rześką, jak wiosna,
gdy Helios się rozpromienia,

i gra dzień harfa eolska.
Na polach, łąkach i wzgórzach;
daleko miasta, blisko las;

na przełaj, poprzez odludzia
gnać, aż w matecznik Alseid —
maleńki przystanek tutaj,

by paść do nóżek Hesperii.
Potem Elizei błonie
śród topól i asfodeli.

Wtem! — Kocie, słyszysz, hej, Kocie!
— nade mną twarz twoja błyszczy —
bardzo walnąłeś się w głowę.

.....................w mgłę odpływają Odysy.

autor

Czarek Płatak

Napisany: 2018-03-14 Dodano: 2018-03-14 01:10:42

Ten wiersz przeczytano 1196 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie