Peron dwunasty

Szare niebo, jeden promyk znad chmury przenikający
Żaden śmiałek nie w stanie podjąć się jest tej podróży

Jestem sam ...
... sam na ławce siedząc

Myśli me z tęskonty portret Twego oblicza szkicują
Każda rysa policzka
Każdy ostry sztych Twego oka
Szczegół po szczególe zanurzony w Twej piękności

Wpamięci mej bilet i Twa łza po licach płynąca
Złota, szczera, miłością objęta

Był to czas rozstania na peronie dwunastym
Dzisiaj Cię wita każda nić mego serca

Bo mówiąc, 'jesteś mym życiem'
Mówie jak każdy
Mówiąc, 'mam Cię głęboko w mym sercu'
Mówie, 'Tyś jest mą cząstką'

Jam gotów rzec inaczej ...

Żegnając się z Tobą, tęsknota mą kochanką się stała
Dla tej jednej chwili tortur wieczność wygrałem
By móc Cię przytulić, szeptem na miłość Twą wspomnieć

Do chwili

By na peronie dwunastym w głebokie oczy Twe spojrzeć
I kolejną nić mego serca na Twe dłonie podarować.

autor

Djebra

Dodano: 2007-07-01 17:15:49

Ten wiersz przeczytano 366 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie