Pętla (proza)

Spojrzenie pogardy wyzwala z wnętrza Demona. I wtedy ból dosięga każdej części mojego ciała i umysłu. Dlaczego świat nie potrafi zrozumieć, że tego nie chciałam?
Za każdym razem, gdy próbuję się pozbierać, cierpienie wbija we mnie kolejny nóż. Pętla zaciska się coraz bardziej. Znowu spadam i znowu wyczuwam ostateczność. Trwam na tym świecie jak skazaniec, czekając tylko na swój wyrok.
Bo wiem, że kiedyś zabraknie mi sił by dalej walczyć. I zrobię to...Być może też zawisnę. Wtedy chyba już nie będzie miało znaczenia jak odejdę. Pobiegnę prosto do Kresu.
Wbijam się w pancerz kolejnego obłędu i nie wiem już gdzie się schować, żeby odbić się od dna i wreszcie zaistnieć. Przepraszam...Za to zło , które w sobie noszę; za śmierć, którą rozdaje jak ulotki reklamowe. Zdmuchnij mnie wietrze. Odbierz mi ostatni dech i uwolnij świat od mojej niedoskonałości. Uwolnij mnie od samej siebie. Proszę...

autor

lilitH

Napisany: 2009-05-09 Dodano: 2013-08-15 10:43:58

Ten wiersz przeczytano 1273 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie