Płacz bez nadziei

Samotni i szarzy, dnia wędrownicy
Oni patrzą w dal przyszłości widząc światło
Nie znaczący nic dla masy, tych wyróżnionych
Chcąc wybić się z doliny smutku i rozpaczy.
Ciągle krążą i próbują, obserwują każdy ruch
Dotyk ból im sprawia a każde słowo wzburza krew…
Widząc miłość, czując szczęście innych ludzi
Płaczą niczym deszczu strugi o ziemie ciskane.
Proszą, a z oczu łza za łzą kapie, są dla nich tacy mali..
Gdy z dnia na dzień w czterech ścianach znów ściskani,
Z własnymi myślami wojnę toczą,
I we własnym smutku jak powietrza dotyk oblegani, przegrywają ją…
„Jesteś wielki…” - słyszą od najbliższych,
Lecz to jak ostra włócznia w serce wbita,
Rani i zabiera życia tchnienie.
Wiara i nadzieja zdeptana z błotem,
Miłość jak slogan na ścianie zawieszony,
Nadzieja jak Berliński mur młotami rozbierany,
Nie ma wiary, nadziei, miłości…

autor

bakulele

Dodano: 2008-04-07 18:55:12

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie