Ludzie cienia

To my ludzie cienia...
Idziemy po przez życie ogarnięci mrokiem samotności.
Tylko my jesteśmy dla siebie największym towarzyszem życia.
Ludzie którzy we własnym smutku i cierpieniu potrafili wytrwać każdą chwile.
Ci o których już zapomniano...
My którzy upadamy jesteśmy siłą, nadzieją, miłością.
Zacierając ślady przed tymi co jak wiatr drzewa łamią nie chcemy litości.
Czekając na dzień w którym przypowieść się spełni, jesteśmy nie widoczni,
dla tych do których należy dzień dzisiejszy i piękne słoneczne dni.
Rodzimy się po to by trwać w bólu niezauważeni na ulicach,
ci szarzy zwykli ludzie cienia.
Chcąc poprzez życie kroczyć wiernie, zostaliśmy sami.
Gdy gwieździsta noc w ciemne sklepienie otulona, nie słychać nic,
tylko czasem krzyki tych samotnych, razem z wiatrem przenoszone.
Dali by dużo by stać się tacy jak inni, mieć mało lecz mieć czegoś choć odrobinę...
Tacy mali a w swym cierpieniu wielcy jak cień człowieka padającego do nóg.
Kroczą obok nas krzycząc i prosząc, lecz my nie słyszymy.
Jesteśmy martwi na ich wołanie, oni milkną i odchodzą,
ci prości zwykli, szarzy ludzie cienia...

Dedykacja dla wszystkich szarych i nie zauważonych ludzi cienia...

autor

bakulele

Dodano: 2008-04-06 19:11:06

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie