Please forgive me

SeBaStAnOwI KtÓrEgO WcIaZ KoChAm...

Wybacz mi, że nie kochałam Cię tak jak powinnam,
Że odebrałam Ci oddechy, które mnie nie były warte…
Próbowałam kochać Cię tak jak wiatr kocha łany zbóż,
kochać tak jak….

Kochałam Cię tak jak wiatr kocha łany zbóż,
Kochałam tak jak ptaki śpiew
I skrzydła,
Kochałam jak samotne drzewo las, Jak ziemia mokra od deszczu słonce
I sucha od słońca wodę.
Widać zbyt bardzo kochałam wszystko inne.
Nie umiem i nie potrafię pogrzebać dni kiedy stałam się sobą.
Nie umiem zapomnieć,
Że to nie Ty byłeś pierwszy.
Nie potrafię śnić spokojnie. Odebrane marzenia i spokój już nigdy nie wrócą.
A ja wciąż będę szukać ramion które ukoją mnie w bólu i cierpieniu,
Które jak ramiona matki skryją dziecko i nie pozwolą skrzywdzić.
Nie pamiętam już czym jest szczęście i radość,
Nie pamiętam gdy uśmiechałam się nie dla potrzeby innych a dla swojej własnej.
Grać jest tak dobrze dopóki ktoś pisze scenariusz a co później? Zbudowałam sobie własny świat oparty tylko na oszukiwaniu samej siebie,
Że wszystko jest pięknie i dobrze,
Że się w końcu wszystko zmieni, tym czasem wszystko jest jeszcze gorsze jak było.
Jak mam zapomnieć że się urodziłam,
Jak zapomnieć że żyje.
Nie umiem,
Nie potrafię,
Nie mam sił się starać.
Po co?
Dla kogo?
Na co?
Za co?
Widzisz nikt z nas nie zna odpowiedzi na te pytania.
Ja wiem, że za mnie mógłbyś oddać życie i pójść na koniec świata...
Tylko że ja sądzę, że nie warto.

Z NaDzIeJa Ze JuTrO BeDzIe LePsZe...DLa NaS ObOjGa!!

autor

WySoKa

Napisany: 2005-06-17 Dodano: 2005-06-20 17:37:32

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie