Płomień

Minuta ciszy dla tych, którzy odeszli zbyt szybko...

Głęboko w trzewiach ziemi
leży mistyczna komnata.
Powstała u zarania świata
a tworzą ją miliardy świec.
Delikatne ich płomyki świecą świętym blaskiem
i roztapiają w potędze poruszeń i drgnień.
W rogu komnaty przyczajony cień.
Metafizyczny strażnik. Bóg podziemi.
Sinymi skostniałymi rękoma swemi
zdusza gorący żar płomieni.
Wreszcie rusza w kierunku świecy
której płomyk drga nadmiernie .

Jego kaprys jest tutaj wyrokiem.
To od niego zależy czy Ziemia pożywi się czyimś sokiem
i czy powieje wicher zmian.
Pochyla się mara bez twarzy
goreją piekielne oczy
płomyk drga coraz bardziej...

...a nagrzany asfalt ulicy obficie krwią broczy.
Sok życia spływa koleinami i
tworzy krwawe potoki.
Zgruchotana czaszka zniszczone marzenia
Oczy zastygłe w wyrazie zaskoczenia...

Przecież nic się nie stało.
Zgasła tylko kolejna świeca.

autor

Aleksandraa

Dodano: 2006-10-08 12:12:55

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie