Poranne mgły

Zapatrzona w mglisty bezkres krajobrazu
zatracam się w niuansach swej duszy.
W gąszczu doznań odkrywam na nowo siebie.
Magia kontemplacji przenika na wskroś mój umysł.
Skrzydlate demony myśli żyją we mnie własnym życiem i żywią się krwią mego mózgu...
A mglisty pejzaż pobudza je do działania.
Sa one zewsząd otoczone zwierciadłami dni minionych
Spoglądają na ich gładką lustrzaną powierzchnię i przez jej pryzmat widzą baśniowe sploty tkaniny budującej mą duszę...
Żądna doświadczeń zagłębiam się w przeszłość
a one wraz ze mną... Ci nieodłączni towarzysze ludzkiego jestestwa...
Wspomnienia pozwalają mi wędrować po księżycowych schodach samopoznania.
Mym pragnieniem jest stanąć kiedyś na samym szczycie.
Latające istoty mych marzeń podążą tam wraz ze mną.
Aby dostąpić zaszczytu należy uczyć się na własnych błędach
analizować własną przeszłość
każdy krok
każde słowo
każdą myśl
czyli te codzienne barwy tworzące ogromny obraz naszego życia.

Szkarłatne potwory refleksji wirują niepowstrzymanie w opętańczym szale
wewnątrz groteskowej sali luster- jaskini umysłu...

autor

Aleksandraa

Dodano: 2006-10-07 10:14:50

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie