Płomyk świecy

Może i jestem nienormalna ale... Ja naprawde mam takie sny. Poniżej kolejny wiersz napisany na podstawie mojego snu...

Zapałka potarła o szorstką powierzchnie,
zapłonęła jasnym światłem.
Drewienko przytrzymywała trupio koścista ręka.
Przytknęł płomyk do knota,
płomień przeniósł się na kawałek sznurka.

Rozległ się odrażający śmiech,
odbił od kamiennych ścian pomieszczenia,
wyglądającego jak lochy.

Ta świeca nie była jedyna...
Paliło się tysiące świec i świeczuszek.

Niektóre prawie gasły,
inne dopiero zostały zapalone.

Między stolikami kręciła sie jakaś postać.
Ubrana w czarny płaszcz z błyszczącej skóry.

Podeszła do gasnącej, malutkiej świeczki.
Przypatrywała się chwile,
zniecierpliwiona pośliniła palce.

-To twoja - rzuciła do mnie niespodziewanie,
zauważając że ją podglądam.

Uśmiechnęła się złośliwie.
Objęła knot, syknęło, zgasło.
Nieco zabolało.

Nim zamknęłam oczy na zawsze,
widziałam jeszcze, że ponura postać,
bierze do ręki błyszczącą broń,
długą, zakrzywioną... Była to...
Nie wiem... Odeszłam w nicość.
Obudziłam się...

Jeśli uznacie że powyższy tekst nie jest wierszem a opowiadaniem to wybaczcie ale wsadziłam go pomiędzy i nazywam wierszem opowiadanym:)

autor

niewinna

Napisany: 2005-02-05 Dodano: 2007-01-22 09:52:47

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie