Plusz

Nie zapominajmy o chorych, nawet jeżeli przez parę lat ich domem jest szpitalny pokój.

Na błękitnym stoliku,
przykrytym warstwą zakurzonych laurek
leży bordowa róża,
przeterminowana od paru już wiosen.

Stos książek z dedykacją z poprzedniej dekady,
miliony czułych sms'ów,
z których spełnił się tylko jeden:
,,Nie będziesz nigdy sama''.

Nie jestem.

Codziennie wtulam się w pachnący cytryną plusz,
wpatrując się w znane na pamięć lodowate oczy.

Zamiast kojącej melodii usypia mnie pisk opon.
Czyjś krzyk.
Ból.
I cisza.

A potem we śnie zawsze otwarte drzwi,
owocowa herbata posłodzona miłością,
sztuczny uśmiech rówieśników
i ten ciągle biały pokój.

Rano drzwi otwiera tylko osoba w białym fartuszku,
-pyta o zdrowie,
a zna odpowiedź.
-pyta o zainteresowania,
a są niezmienne.

Usypiam pod dotykiem tej obcej, jedynej już ręki.


A wszyscy mieli być na zawsze:
w chorobie, bólu i cierpieniu.

Jednorazowa pomoc-to tylko nadzieja.

autor

Nikala18

Dodano: 2012-12-04 13:41:06

Ten wiersz przeczytano 1074 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie