Po równo

Pamiętam to bujanie w obłokach wśród zapachu
polnych kwiatów. Wtedy bryza smagała po twarzy
niczym maleńkie skrzydła motyli obijające się
o siebie w locie. Mogłam zapomnieć o żalu
błąkającym się na twoich ustach i dalej
istnieć jak nie zapisana kartka w dłoniach
amatora. Bo w końcu nim jestem.

I pamiętam pierwszy list, który pisałeś
tak dawno, że lata świetlne dzielą nas od
początków. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo
iść przez łąki i cierniste drogi wśród tych
kłamców i fałszerzy sprzedających błędne
mniemanie o świecie. Nie wierz. Bo mówią
o prawdzie ważnej dla ich poglądu.

To było kiedyś. Dawno temu w zamierzchłych
czasach troglodytów i ludzi którzy z wiekiem
zamiast zdobywać wiedzę tracili ją na rzecz
ziemskich pokus. Ale ja pamiętam, że to ty
uformowałeś kształt nieba i Gai. Zamknąłeś mnie
w najczarniejszej dziurze bez dna, gdzie dzień
z nocą prowadziły wojnę na moim ciele.
To ty wygnałeś moją duszę na skraj przepaści
bezkresnych krain. Wybaczam.

Bo ty i ja - po równo zgrzeszyliśmy.

autor

Kornelia

Napisany: 2006-12-25 Dodano: 2006-12-26 00:33:25

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie