Po sekundzie

Ciągle słyszę, że trzeba kochać człowieka;
bo miłośc w swej wielkości może być wielka.
Choć ona zużywa się i sztucznej szczęki;
potrzeba by pogryźć tego cukierka.
Kawałki zębów na podłodze leżą rozsypane...
po sekundzie...

Ciągle w powietrzu przenosi się pogląd;
rozprzestrzenia się gniewnie z mocą epidemii.
Mocniej kochają ci, którzy dzięki modłom;
żarliwym zgotują nam trzęsienie ziemii.
by drążyć skały - równie martwe teraz
po sekundzie...

Odmęty tego miłosierdzia rzeźbią przepaść;
kto wskoczy; jak do basenu na główkę ?
Kto połamię sobie kręgi, komu jest potrzebna
trzecia ręka, która zawiąże sznurówkę ?
a but tkwi sztywno - znowu rozwiązany
po sekundzie...

autor

don_Corpseone

Dodano: 2008-05-02 20:40:52

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie