Z pochyloną głową

Gdy świat dokucza i strach przeraża,
myślą uciekam do ramion Ołtarza:
do Serca, Dłoni Okaleczonych,
do Słów i Gestów w Nim zatopionych.
Gdzie na tej ziemi ja, moje sprawy,
moje rozterki, moje "głupawy"?
Po co się Męczysz, po co Zatracasz,
przecież ja ciągle Ciebie wypaczam?
Życiu nadaję inne imiona,
gubi się we mnie, ta, dobra strona.
A Ty uparcie Chleb mi podajesz,
strugą Krwi Ufnej koisz me żale.
Dobro podsuwasz mi "na talerzu".
Wszystko jest proste, jak amen w pacierzu.
Jesteś i Dobry, i Czuły, Kochany.
Jak tu wyrównać rachunek cały...?
Choć niepokorna, zawzięta, uparta
dla Ciebie stale jestem coś warta.

Dzięki Ci Panie, że Jesteś, Trwasz,
że cierpliwością zarażasz czas...

luty'2004

autor

ada1

Dodano: 2007-08-25 00:05:20

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie