Pociąg

Jakkolwiek nie patrzeć nie dla mnie jest to życie.
Pomyłka z poprzedniego wywierca mi dziurę
Tajemna siła pcha mnie w jej czeluści
A to dlatego że światło w tunelu okazało się pociągiem.
Zgnieciony jestem między próżnią a stalą
I widzę już ziemię która jest coraz bliżej

Uff jak gorąco

W atmosferę wpadłem spłonęło ubranie
Nagi zostałem zawieszony tuż nad ziemią
I za nic stal dobic mnie nie chce

Lokomotywa w kształcie czaszki
Szczerzy się do mnie trupim uśmiechem
Sycząc przez zęby że tak szybko nie zginę
Żarem z pieca przypalając mi twarz.

autor

Daron

Dodano: 2007-01-30 00:13:39

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie