W poczekalni na stryczek spotkanie:

Kiedyś marzenie...

Ona – czarownica, bo uroki rzucała
Zjadała surowe serca tych, co ich nie mieli
- Zbawicielka,

On – Don Kichot, co wiatraki wybierał
O znaczeniu strategicznym,
Przez radioaktywny blask przyciągany.

Ona już zapomniała, co mści,
On – w imię czego walczy.

I mogą siebie zbawić,
Zawisnąć na wspólnym sznurze
Jako jedność.

Lecz gdy się sznur urwie,
I ocali to życie doczesne,
Czy się oboje zniosą?

Czy też ona jego pożre, a on ją spali,
Bo oboje wedle schematów
Grzeszni.

Nie znieśli siebie... Lecz - jak to dobrze - bo czarownica zyskała tyle wiedzy... o sobie... tajemnej....

autor

Antybarbie

Napisany: 2005-05-28 Dodano: 2005-08-28 23:31:48

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie