Pod kreską

Skazani na życie, skazani na pracę;
na dzieci sąsiadów, piętro, numer domu,
niewygodny PESEL, rodziców i nację,
przestaliśmy marzyć nawet po kryjomu

i już nie sprawdzamy, w czym jesteśmy dobrzy
i jakie wspaniałe w nas talenty drzemią,
tylko chcemy tego, co nas w życie „wrobił”,
postawić, od ręki, przed najsroższym sędzią,

by uzyskać wyrok za nasze niechcenia,
za to, że się wykpił, dając wolną wolę,
że znowu nam przysłał małe dziecko - Syna
- zamiast osobiście wziąć się za robotę.


I tylko nad ranem, gdy najbardziej zimno,
wtulamy się w siebie jak pisklęta w gnieździe.
Pytasz czy wciąż kocham , na przekór, pomimo.
Odpowiadam - jasne... Na prawdę zbyt wcześnie.


(K.B.)Wiartel 12-15.01.2014

autor

Zora2

Napisany: 2014-01-15 Dodano: 2014-01-15 19:38:16

Ten wiersz przeczytano 1540 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie