Pod latarnią świtu

Gasnącą już rzęsą pod niebo trzepoce,
wrzosowym fioletem sprószone powieki
przymyka zmysłowo, gdy w chłodniejsze noce
opuszcza złocone te leśne zasieki.

Wychodzi sprzed roku pogięta, zużyta.
Choć zmarszczki pod okiem pajęcze rozsiane
i słonko spłoszone już przed nią umyka,
to ona się stroi w z jarzębin korale.

Te usta purpurą listowia przemyte,
policzki czerwone - dwa jabłka rumiane.
Pijaczków pod sklepem bezsłownym zachwytem
swe piersi suszone wystraja nad ranem.

Sukienka tak kusa, oczęta zamglone,
przekrwione wczorajszym słonecznym szałem
dziś taktem ponurym, tym deszczowym tonem
kołysze kusząco zmurszałym już ciałem.

Tym trunkiem deszczowym zachwiane jej ruchy
majaczą porankiem tak dżdżystym spowite.
W przydrożnej kałuży przegląda bez skruchy
twarz zszarzałą - dziwka pod latarnią świtu.

autor

jagienka

Napisany: 2007-06-17 Dodano: 2007-06-18 16:40:52

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie