Nasza ziemia i nasz chleb

Z tętniących wnętrzności głębokiej czerwieni,
z kwiatostanu życia twoje chrząstki, trzewia
zlepiła jej miłość, a z osocza ziemi
wtopiła w komórki myśl i siłę drzewa.

W prakrwi twoich przodków dojrzewałeś w łonie
wyściełanym płatkiem miękkim jak dłoń boża.
Gdy wątłością swoją tuliłeś się do niej
nad światem wschodziła pełni szczęścia zorza.

Twą główkę maleńką głaskały jej dłonie,
twe stópki muskały perły warg jak czule.
Kłaniały się blade jej piersi - piwonie,
gdy pijąc rączkami mięłłeś tę koszulę.

Z kielichów konwalii czerpała ci rosę,
by ciałko twe drobne obmyć każdym rankiem.
Karmiła cię chlebem, co wzrastał tym kłosem
za oknem kuchennym i złocił firankę.

Chroniła przed wiatrem rozłożystym liściem,
cichy cień tworzyła przed hałasem życia,
co dzień podawała sercom pieśni czyste
i nieraz płakała wieczorami skrycie.

Teraz, gdy łodyga zgięła sie pod czasem,
listki zeschły nagle, płatki opadają,
nowe pokolenie rośnie gęstym lasem,
a jej dusza idzie już ku nowym krajom.

Lecz choć ciało zeschło, nie umrze haniebnie
będzie naszą ziemią, będzie świeżym chlebem.
Serce jej kołatać będzie w tobie, we mnie,
będzie duszom naszym świętym pożywieniem.

autor

jagienka

Napisany: 2007-07-04 Dodano: 2007-07-04 12:21:23

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie