Pod mrocznym niebem.
Pod mrocznym niebem, gdzie cienie grają,
Pokój tonie w strumieniach chłodu.
Wojna, czarna wdowa, serce gryzie,
Rozpala apokalipsy cień lodu.
Krwawe róże na polu bitwy,
Zaklęte w mroku zła symfonia.
Wojny smak, gorzki jak czarna kawa,
Topiąc nadzieję w czarnej rozpaczy
rzeźnia.
Włócznią nienawiści, serca przebijane,
Śmierć tańczy w pląsach żelaznych koron.
Oczy dzieci zgaszone, jak gwiazdy na
niebie,
Głosy ich marzeń uwięzione w kamieniach
grobów.
Pokój, martwy sen w cieniu grobów,
Dusze ukryte w cichych zakamarkach
strachu.
Wojna, mroczny taniec, w której każdy jest
ofiarą,
I pieśń, co niesie smutek wiatru
ułomnych.
Niebo płacze, deszczem krwi skropione,
Boska niewinność, co wojna pochłonęła.
Mrok gładzi światło, dusza traci drogę,
Wojenny mrok – wieczność niezmącona.
Adam Ryngiel
Komentarze (6)
Tytuł bez kropki, zawsze tak jest.
Dobry wiersz - mowa o treści.
dobrze powiedziane- Wojna to mroczny taniec, w której
każdy jest ofiarą.
Serce się kraje czytając, pozdrawiam serdecznie.
Fromm, ale bardziej Dostojewski mówił tak:
że uciekając od wolności, sami bez przymusu wybieramy
sobie Hitlera".
trudny temat
ale dałeś radę
na TAK
Wojna i jej okrucieństwa. Wiersz przekazuje uczucie
beznadziei i zniszczenia, podkreślając, że wojna
pochłania wszystko w swoim mrocznym działaniu. Wiersz
jest silnym wyrazem protestu przeciw wojennej przemocy
i konsekwencji, której doświadczają niewinni ludzie.
(+)