Podlaskie Łosice

Na podstawie już istniejącej legendy o Łosicach, z tomiku "MIASTA MI BLISKIE"

Na wschód od Warszawy jest piękniej
niż "Na wschód od Edenu".
Swojskie kemy, moreny polodowcowe
i krzyżówka mazowieckiego z ruskim.

Ludzie korzennie z obrębu lądolodów,
po zlodowaceniach plejstoceńskich,
z ogromnie wyczulonym sumieniem,
ciepło słowem czynią i dobrym jedzeniem.

A po dolinie wije się Toczna. Ech, Podlasie
ty nasze kochane, jeszcze nie zatrute,
bo przecież... Dzięcioły, więc nie wypada
by do sąsiada duch ze skargą wpadał.

I nie zdzierżę by nie sypnąć, skąd na
tablicy Łosice, a nie łosie czy jelenie.
Trudno uwierzyć, lecz legendy dzisiaj
w cenie i według tutejszej, znalezionej

hen pod lasem, nazwa ma korzenie nie w rogach jelenia, ani łosia, łoszy, czy małej łosiczki; zadziwiony tym faktem był nawet Słonimski.

Kiedy kilka herbów fałszywych zobaczył – sprytną łasicę, dwa lwy i białego konia w biegu – był bliski rozpaczy – który właściwy i który faktom bliski? Lecz ostatecznie -

w herbie po dziś dzień, biegnie biały koń, dumny jak dziewica, lekki niczym mgła. Hmmm. Lecz w dalszym ciągu, wielką niewiadomą stanowi nazwa ta.

W języku rosyjskim - koń to łoszadź, a że w myśl legendy, szedł ruski królewicz tędy, brnął przez bagna i lasów gęstwiny, nie wiedzieć czemu, lecz był anielsko niewinny.

Wiedział tylko tyle, że musi wciąż do przodu iść i jego szczęście nie jest w tyle, lecz tu po prostu tu gdzieś musi być. Już prawie padał ze zmęczenia, gdy nagle – z drzewa naprzeciwko,

niebiańska jasność lśni na wszystko, a wtedy
ujrzał pod tym drzewem białego konia i oniemiał z wrażenia oczywiście. Po chwili piękny biały koń, tak się odezwał doń:

- Królewiczu, w prawej kieszeni masz nóż. Weź go i w moje kopyto ostrzem włóż.

Kniaź uczyniwszy prośbie zadość, ujrzał cud-pannę w sukni mgielnej, w miejscu gdzie koń go prosił rzewnie. Panna podała dłoń. Czarowny uśmiech twarz ozdobił.

A był to znak, że dalej – będzie wspólny szlak.

I żyli długo i szczęśliwie, z gromadką pociech
urodziwych. Stadniną własną się cieszyli.
Jak wieść gminna niesie - nigdzie na świecie piękniejszych koni nie znajdziecie.

Ile w tym prawdy ktoś zapyta – odpowiem jak onegdaj wieszcz:

"Czucie i wiara silniej mówią do mnie..."
niż dzień biegnący wciąż po słońce;
ni karze, ni nagrodzi.

Nic nie szkodzi.

Cudze chwalimy, mało wiemy o sobie.

autor

mariat

Napisany: 2016-04-22 Dodano: 2016-04-22 19:40:20

Ten wiersz przeczytano 6214 razy

Oddanych głosów: 50

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie