U podnóża Książa

W leśnych ostępach parku zdziczałego,
Pośród pni drzew bluszczem obrośniętych.
Zwisały pajęczyny posrebrzane -
z liści poranną rosą przesiąkniętych.

A upiększone łubinami łąki,
kaczeńcami złocistymi zakwitły.
I kępy rododendronów skórzastych,
delikatnym aromatem przenikły.

Tyle się piękna wzdłuż alejek mieści,
od wrót na których się dwa lwy rozsiadły
Gdy rzadkie,często egzotyczne drzewa -
chmurom strzępiastym półcienie wykradły.

Tam gdzie się bukowisko ze wzgórz zsuwa,
gdzie szemranie strumyka nie ustaje.
Na ścianach wąwozów zaczarowanych,
rozlały się różaneczników gaje.

Tam się w kwiatach głogu samotność rodzi
pod bogactwem barw się lato ugina.
Na tarasach zaś dziesiątki bukszpanów,
zaczyna zaćmiewać smukła leszczyna.

Z tego rajskiego niemalże ogrodu,
jakaś przeszłość magiczna emanuje.
Książański park i sam zamek na skale,
cudowne widoki w Słońcu maluje...

autor

Stumpy

Napisany: 2016-07-13 Dodano: 2016-07-13 14:08:53

Ten wiersz przeczytano 1020 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie