podroże z chochlikiem cz.6 i 7

podtytuł: Moja mama...zniknęła :(

Nazajutrz rano po świeżej kąpieli
Wzięli bagaże i tyle ich widzieli.
Nowy kierunek szybko wyznaczyli
Zaraz po drzemce nad jeziorem byli.

Sami zobaczcie gdzie zimują raki
w wodzie pływają długaśne szczupaki.
Nad brzegiem szumi zielone sitowie,
i cicho tam siedzą z wędką panowie.

Ta piękna kraina, nazwana Mazury
jest pełna jezior, to cuda natury.
Chochlik zachwycony, siedzi cichutko
też chciałby popływać drewnianą łódką.

Wiał delikatny wietrzyk, woda pluskała o brzeg a w szuwarach roiły się wodne ptaki. Emilka siedziała na pomoście i przyglądała się białym obłoczkom na niebie.
- Popatrz, chochliku jakie ładne są te chmury, każda inna a ta tutaj na prawo wygląda jak konik z rozwianą grzywą. Ale on zafascynowany patrzył na wodę, bo na liściu nenufaru siedział Pływaczek i chlapał na niego wodą. Pływaczek nie różnił się zbytnio od innych chłopców. Tylko zamiast palców miał płetwy a zamiast uszu skrzela jak ryby.
Chochlik bardzo chciał popływać razem z nim na tym liściu ale bał się trochę, że utonie bo nie umiał pływać.
-Chodźcie popływamy razem – zawołał Pływaczek. Przywiązali drugi liść i popłynęli wzdłuż brzegu.
Nagle zobaczyli małego kormorana, który pływał od trzciny do trzciny i wołał.
- Mamusiu, gdzie jesteś?
- Czemu płaczesz maleństwo? –zapytał Pływaczek.
- Moja mama gdzieś zniknęła i nie mogę jej znaleźć – szlochał ptaszek – a jestem już taki głodny, zawsze przynosi mi smaczne rybki. A dzisiaj długo nie wraca.
- Nie płacz, poszukamy jej razem.
Obserwowali szumiące sitowie, widzieli dzikie kaczki i łabędzie ale nikt nie widział mamy małego kormorana. Malec zaczął znowu płakać.
-Ach, przestań się mazać, czy twoja mama ma tak samo czarne pióra jak ty? – zapytał chochlik.
- Tak ma lśniące, czarne piórka i żółty dziób.
- No to chyba znaleźliśmy twoją mamę .
Okazało się, że mama ptaszka zagadała się z panią czaplą a to straszna gaduła! Rozmawiały o wieczornym balu na jeziorze i zastanawiały się jakie sukienki założyć.
Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Najedzony kormoranek zasnął pod skrzydełkiem mamusi a nasz pływający patrol wyruszył po dalsze przygody.



Magiczne nasionka Florka

Spotkamy żubra? Czy ktoś nam uwierzy?
Oczywiście, że nie, żubr jest z Białowieży.
Więc wyruszamy do niego koleją,
Tęcza, semafor, ach cuda się dzieją!

Na następnej stacji będzie wysiadka
Zobaczymy żubra, hej co za gratka!
Zielona puszcza otacza nas dookoła,
Czy każdy z zuchów pokonać ją zdoła?

Czy nie przerazi nas taka wędrówka?
Hmmm? Nie wiem dla mnie to łamigłówka.
Dużo tutaj zwierząt groźnych i dzikich,
Już z daleka słychać ich głośne ryki.

W głębokim borze w jednym z najdzikszych miejsc puszczy mieszkał leśny czarodziej Florek. Jego niewielki domek porośnięty był mchem i był całkowicie niewidoczny spod dorodnej paproci.
Sam Florek wyglądał trochę dziwacznie, zamiast włosów zwisały mu z głowy gałązki wierzbowe a kapelusz miał…grzybowy. Długi płaszcz lekko już sfatygowany, uszyty został z miękkiej kory drzewa ale jeszcze chronił przed zimnem i deszczem. Buty natomiast wystrugał mu z lipowego drewna – stolarz Maciej, którego dawno, dawno temu spotkał na polanie. Najważniejsze jednak jest to, że jest on przyjacielem puszczy i dba o naturalne środowisko zwierząt i roślin.
Jak się już domyślacie, Florek to czarodziej ekologiczny. Myślę, że wiecie co to jest ekologia, jeżeli nie to rodzice na pewno wam wytłumaczą.
Emilka z chochlikiem od jakiegoś czasu chodzili cichutko po puszczy wypatrując żubra, co jakiś czas rozlegał się ich zachwycony głos.
- Zobacz jakie śliczne, fioletowe kwiatki, nigdzie takich nie widziałam – powiedziała dziewczynka do swego chochlika.
-No, ładne, ładne ale ja chciałbym zobaczyć żubra.
- To zachowuj się ciszej i nie biegaj – pogroziła mu palcem.
Nagle stanęli jak wryci bo zauważyli Florka, on też ich zauważył i przez chwilę spoglądali na siebie ciekawie.
-Dzień dobry, kim jesteś? – zapytali razem.
- Jestem leśnym czarodziejem, mieszkam tu już ponad 1000 lat i dbam o to aby tutejsze rośliny i zwierzęta były szczęśliwe i zdrowe. Mam na imię Florek – odpowiedział – a wy kim jesteście?
- Zwiedzamy ciekawe miejsca w kraju i bardzo byśmy chcieli zobaczyć żubra.
- To chodźcie ze mną, pokażę wam gdzie chodzą do wodopoju.
Wyruszyli wspólnie w drogę, co jakiś czas czarodziej zatrzymywał się, strzepywał coś ze swoich wierzbowych włosów i podlewał wodą.
- Co robisz? – zapytali zaciekawieni.
- Wrzuciłem do ziemi nasionka storzana bezlistnego, rośliny zagrożonej wyginięciem, powinny niedługo wykiełkować – uśmiechnął się do nich.
Po kilku krokach zatrzymali się i zobaczyli nad niewielką rzeczką gromadę żubrów.
- Są piękne i potężne – zachwycali się nasi mali podróżnicy.
-Tak, żubry to królowie puszczy i tu jest ich miejsce a moim zadaniem jest dbać o jej mieszkańców.
Czarodziej odprowadził ich na skraj puszczy, tam pożegnał się z nimi i podarował im kilka nasionek by zasiali je w odpowiednim miejscu.
-Dbajcie o nie – poprosił.
- Będziemy, do zobaczenia, Florku!!!
- Do zobaczenia…

autor

Roxi01

Napisany: 2016-06-12 Dodano: 2016-06-12 06:36:01

Ten wiersz przeczytano 1489 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bajka Klimat Radosny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie