W podskokach

w podskokach przemierzam świat
nie wiedząc gdzie, jak
tak po prostu
patrząc otwartymi oczami
na śpiewające zachody
i na dojrzewającą zieleń
na wszystko co piękne
przez szkiełko pryzmatu
spoglądajac na przerażający,
więdnący świat
na nieodnawialne zło człowieka

mimo to
z uśmiechem
kończac ziemnską wędrówkę
pod ciężkim, szarym marmurem
ważne jest ostatnie spojrzenie
beztroskie spojrzenie dziecka...

autor

asiaoliwka

Dodano: 2006-04-22 11:12:09

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie