Podwaliny nowego ja

Zamakam oczy – zwierciadło duszy swej.
Nie zamierzam już dalej patrzeć wstecz.
Rozglądać się za tym co dawno zabrał czas.
Odświeżać w myślach wypranych, głupich spraw.
Chociaż kiedyś lubiłam rozdzielać włos na cztery,
( a nawet pięć).
Chociaż kiedyś to miało dla mnie sens.

Dziś odnowa zaczynam stwarzać się,
Tworzyć podwaliny nowego „ja”
W którym nie będzie niepotrzebnych łez,
zbędnych słów, wybielonej pól prawdy,
która z kłamstwem więcej wspólnego ma.

Nie będę udawała kogoś kim nie jestem
lub nie zamierzam być.
To będę ja, po prostu ja.
Taka jaka jestem
lub jaka pragnę być.
Nie dam się kształtować
ludzkim spojrzeniom i krzywdzącym słowom,
bo to ja decyduje kim naprawdę jestem .
A ich chory świat?
No cóż … To ich świat.

autor

_StOkrOtkA_

Napisany: 2010-03-10 Dodano: 2010-03-14 18:48:20

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie