Poeci
Wiecznością jesteśmy lub zapomnieniem
spełnieniem życia we wszechświecie
a może cieniem,klęską umarłych
rozkwitamy wiosną z bzem
lęgnie się nowa myśl nadzieją
latem leniwie kąpiemy się w morzu
jesienią chodzimy jak zagubiony cień
zimą zaś sztywniejemy z mrozu
rodzi się pustka długiej drogi
do tęsknoty za słonkiem i ciepłem
za zielenią,jaskółkami
i ćwierkającymi wróblami
budzę się do życia
łzawi deszcz ze śniegiem
po szybach okien
rozmyślam o wydarzeniach
na świecie i w kraju,ale źle się dzieje
marzę o cudzie spokoju i sytości
dla wszystkich, także poetów
autor
Xenia1
Dodano: 2017-08-28 10:47:07
Ten wiersz przeczytano 909 razy
Oddanych głosów: 25
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (45)
Poeci dostrzegają więcej i mocniej,ja jestem z tych
"piszących" więc róznie u mnie bywa :) Pozdrawiam :)
+++
Poeci mają też marzenia...Pozdrawiam
Tacy są właśnie poeci
Podoba się Twój portret poety
Pozdrawiam serdecznie Xeniu :)
Tańcząca z wiatrem dziękuję za obszerny komentarz.
Pozdrawiam serdecznie z uśmiechem.
Witaj Baluna dziękuję za komentarz. Pozdrawiam
serdecznie z uśmiechem.
Arku Woźniak dziękuję za komentarz. Pozdrawiam
serdecznie z uśmiechem.
Witaj niebieska damo dziękuję za komentarz. Pozdrawiam
serdecznie z uśmiechem.
Irysku & dziękuję za komentarz. Pozdrawiam serdecznie
z uśmiechem.
Milyenko trzeba ciężko pracować aby gdzieś tam się
uplasować. Pozdrawiam serdecznie z uśmiechem.
Xenia, udana jest ta Twoja refleksja i taka jak
życie;)
Pozdrawiam jak zawsze serdecznie i z uśmiechem, Ola:)
Refleksyjnie, ładnie, ciekawie.
...a może jesteśmy
jednym wielkim cierpieniem...?
Dobranocki Xeniu.
Pozdrawiam serdecznie:)))
Dziękuję!!!
Poeci to chyba my :)
Ludzie piszący to wrażliwcy,
którzy bardziej wszystko przeżywają,
ale też widzą więcej i słyszą
też, dlatego i aura ma dla nich duże znaczenie,
a co do Poetów, to czasem się poetą bywa, a nieliczni
są nimi nawet wiecznie, większość niestety skazana
jest na zapomnienie, mnie wieczność nie grozi, to
pewne, choć fajnie by było, gdyby było inaczej:))
Co do tego, by każdy mógł żyć w dostatku i spokoju, to
byłoby super, też bym tego chciała, choć wydaje mi się
to niestety utopijne, by mogło się to wszystkim
spełnić...
Pozdrawiam serdecznie i
oby utopia nią nie była!
A do wierszy najlepiej spokoju potrzeba...
Wiecznością jesteśmy lub zapomnieniem
spełnieniem życia we wszechświecie
a może cieniem.
piękna myśl Xeniu. mnie trafiła prosto w serce.
świetne.
pozdrawiam :)