Poezja miłosna w sposób potoczny

początek nie był poetycki
a raczej był za bardzo
jak zawsze wżynał się smutkiem
pod skórę głęboko

a tak naprawdę,
to Ty wsiąkłaś mi pod powieki
przez oczy
kwaśnym atramentem

i na dnie pisałaś wiersze
chmurne, i całkiem bez stoicyzmu
zachwiałaś podpory
sufitu
a on wiesz
podpierał gwiazdy
myślami
tak, że wszystko jakoś się trzymało
siebie
choć uparcie ale zawsze

chciałem Cię uczyć,
dzisaj sam się uczę
Ty już umiesz, piszesz słowa
a to szczęścię

to poezja?
nie widząc gwiazd
ni błękitu ni czerni
nic już nie widząc
i nic już nie chcąc widzieć,
bo już nie pragnąc
to właśnie jest poezja...?

dłoń na dłoni, dłoń pod dłonią
usta na ustach, usta pod ustami
i co było
nagle nie ma nic
sufit wzniósł się
wysoko

bo dziś piszemy wiersze sobie miłosne
i nie chmurne
lecz radosne
nie rękami
lecz wargami
nie po kartkach
lecz po ustach

tak
to poezja

autor

Nibyktoś

Napisany: 2004-12-05 Dodano: 2004-12-05 18:13:34

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie