...(Poezja to mój tlen)..

Wyłaził do mnie wiersz; skądś, nie wiem- z zakamarków.
Szedł tu, gdzie ciasno, wszerz. Jak żule w ciemnym parku.
I choć przeszkadzał mi jak kamyk, piach w skarpecie
Szedł wprost, jak drink, do krwi. Chciał zostać w moim świecie.

Myślami kręcić chciał; przymusił, bym go spisał.
I tu mnie właśnie miał. Choć oddał spokój, ciszę
Mnie- jak palacza tlen: nakręca, gdy nie pali
Podrażniał spokoj ten. Szukałem czegoś dalej.

I wiecie, co znalazłem? Kolejny wiersza łyk.
Pragnienie, niemal spazmem, bym pisał wraca w mig;
Nadstawiam drugi polik: olśnienie! prawie wiem!
Ja jestem wierszoholik. Poezja- to mój tlen.

'



* * * * * * * *






(... Przyplącze wtedy się czytelnik ktoś wrażliwy
Aż do krwi skrobie; chce tu gasić żar oliwą
Znajduje myśli wir na wierzbie gruszki w sośnie
Ocenia: tak, lub nie; i zmyka, gdzie pieprz rośnie

Mnie jest tak jakby dwóch: ślepawy z krótszą nogą
Mam niby lepszy słuch; stopięcić sobie mogę
Po krókich chwilach gdy mam w swoim ciągu przerwę
Znów piszę wiersze by je znaczyć swoim nerwem

Bo mnie znów bierze i napięcie czuję, bo wiem
Ze dziś - skądś, gdzieś: od drzwi? gdy odpoczywa człowiek
Cykoci sobie coś, dzyndzoli tak jak świerszcz
To rym i rytm ma głos; chcą, bym znów pisał wiersz...)



'

autor

Bałachowski

Napisany: 2008-11-06 Dodano: 2008-11-06 07:19:17

Ten wiersz przeczytano 1179 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie