o poezji
nie będę ważyć wszystkich słów
niektóre zbyt ciężkie są ołowiane
chmurami suną po pochmurnym niebie
w poszukiwaniu cieplejszych nut
nie obiecuję nie wiercić
dziury w wieczności
nie wnosić do domu pyłu
na bosych stopach
przywiązana do świata będę śnić
o locie balona w głąb istnienia
poezja jest rodzaju żeńskiego
jest kobietą przekraczającą
ludzkie pojęcie
każe łykać krople deszczu
stawać na końcu kolejki i czekać
na anioła co nie spada z nieba
w czasie niezbyt rzeczywistym
autor
Roxi01
Dodano: 2021-01-08 16:00:20
Ten wiersz przeczytano 1410 razy
Oddanych głosów: 40
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (42)
pięknie o poezji,
życzę miłego wieczoru:)
I jeszcze nie wszystko o niej, bo każe łykać ogień,
stąpać po rozżarzonym węglu, leje wodospady, wznieca
wichry, niesie charlestonem i ile jeszcze może, wie
tylko ona sama.
Dobry wiersz.
Wiercić dziury w wieczności (świetne)
tylko prawdziwi poeci potrafią. Poetycko, niebanalnie
- z uznaniem.
Poezja to kobieta - tak jest i to jest piękne...
Pozdrawiam, Roxi :) B.G.
Podoba się bardzo od pierwszego do ostatniego wersu.
Poezja jest rodzaju żeńskiego, jak Ziemia, czyli Matka
:-) I całe szczęście :-) Zresztą inaczej być nie mogło
:-)
Pozdrawiam :-)
"poezja jest rodzaju żeńskiego
jest kobietą przekraczającą
ludzkie pojęcie...zgadzam się w pełni:):)
podoba mi się, szczególnie ostatnia zwrotka.
- trzecia zwrotka zrobiła największe wrażenie - z
podobaniem - pozdrawiam :)
Pięknie o poezji :)) pozdrawiam cieplutko :))
Piękne porównanie poezji do kobiety. Pozdrawiam
serdecznie z uśmiechem:)
Poezja jest wokół nas i tylko tak niewielu ją
dostrzega, a przecież jest piękną kobietą, ciepłą i
czułą, chociaż czasem kapryśną. Jak to Kobiety.
Udanego wieczoru Roxi.