Poezji dar**

moja Poezjo, co ty mi dałaś
węzeł gordyjski mi rozplątałaś
duszę mą wyznaniami dręczysz
czy będzie piękniej? kto mi zaręczy…

na łąki czerwcowe zaprowadziłaś
kwiaty wąchałam, ty obok byłaś
kazałaś patrzeć mi ku obłokom
a moje oczy tęsknotą mokną…

i zagrałaś pieśń duszy- AVE
cierniem oplotłaś me życie słabe
wyznania twego bardzo się lękam
cześć ci oddaję, przed tobą klękam

sfrunęłaś lekko,… świeżość motyla
to była boska, nieziemska chwila
i tym mój spokój święty zburzyłaś
czym ja na ten ból, czym zasłużyłam?

to jest cierpienie, nie żadna chwała
to dziś od ciebie- Damo dostałam
i jeszcze gestem ciepło zachęcasz
bym w twoje ślady poszła przez mękę

bym po rozżarzonym ogniu chodziła
zaprzeszłe grzechy w strumieniu zmyła
bym wiatrem, szumem w konarach drzewa
i ptakiem była, gdy rzewnie śpiewa

moja Poezjo, samotna stoję..
trudna ma droga , same wyboje…
daj mi swe światło, wiem, że iść muszę
z czystym sumieniem twym tropem ruszam…

Tworzenie nowego wiersza, wydobywanie treści z głębi serca, to jak pierwsze rekolekcje. Chrzest mój w rzece Jordanu, w jego krystalicznej i chłodnej wodzie… Orzeźwienie w upale, życie w cierpieniu, w ukrytej chwale…A jeszcze z moim charakterem potrójne cierpienie…chłosta i biczowanie mej duszy…tak trzeba, nawet muszę..Przepraszam Poezjo, że Cię skrzywdziłam...przepraszam!

autor

Niezapominajka

Napisany: 2006-06-16 Dodano: 2006-06-18 00:07:29

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie