Pójdę dalej

Mówią, że żal jest dla słabych, wiem, że tak mówią słabi.
Dla nich musisz być ze skały, unikać słów, przestrzegać granic.
Nie musisz wierzyć w to, że ego jest największym twoim wrogiem.
Wszystkie wnętrzności strawi ogień, myśl to zapalnik, istota człowiek.
Nie byłem w stanie zdefiniować tego, kim jestem i z kim trwa walka.
Rzeczywistość, głosy miasta, teraźniejszość, ciemność, światła.
Jeden umysł, wiele żyć, chcę znów z nią być, widzę to w klatkach
Podświadomość cicha swatka, umieram dziś, ona trwa nadal.
Gdzieś tam głęboko we mnie, jej ramiona, zapach, głos.
Znowu mówię, że ją kocham, w planach już buduję dom,
W którym wszystko to co moje, jest też twoje, twoje moje.
Jest nas więcej niż my dwoje i zrobię to, co tylko powiesz.
Mówię o niej, nagle do niej, coś mnie ciągnie na powierzchnię.
Zanurzyłem się głęboko w martwej fikcji, zostać jeszcze ?
Czas zrozumieć, akceptować. Czas zbudować się od nowa.
Spalić wszystko i zrujnować. Pójść już dalej, a kiedyś znów pokochać.

autor

niepoprawny_romantyk

Napisany: 2015-11-19 Dodano: 2015-11-19 02:25:14

Ten wiersz przeczytano 720 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie