pokaleczone fobie strachu życia

jestem tym kim mnie nie ma
zaszyfrowaną enigmą życia

białe przescieradła czarna noc niema
rozstrojona struna życia

wąskie ulice radości czarny kaganiec
świecy
oczy przemoknięte od złości
chore ze strachu fobie ktoś pokaleczył

nad głebokim trumny cieniem zostawiam swoją duszę
dokąd pójde nie wiem

odchodze zostawiając po sobie klucze...

a kiedy zrozumiesz że szyfr był prosty...
banalny i łatwy w użyciu...

pamietaj o mej śmierci jako wskazówce pęłni bycia....

autor

Samira000

Dodano: 2006-10-07 21:36:46

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie