Pokłosie

Odkąd z życia zrodzony życie innym dajesz,
jesteś małym ogniwem w skrętnym kodzie helis;
podtrzymując gatunek, musisz się podzielić
zgodnie z dawna przyjętym, boskim obyczajem.

Jak utworzą wypowiedź różne dwa wyrazy,
wraz z efektem motyla nowe zdanie zyskasz.
Rozwieszone na drzewie rodowe nazwiska
wyczekują, czym jeszcze jutro cię obdarzy.

Gdy nad głową zawiśnie ołowiana chmura,
z której czarę goryczy przyjdzie ci wychylić,
wpadniesz w odosobnienia zaklęte rewiry
i już nawet modlitwą nic więcej nie wskórasz.

Choćbyś żywił pretensje do całego świata,
żalów nagromadzonych łzami nie wyrazisz,
ukrywając, pod maską roześmianej twarzy,
udręczenie jak drzazgę, co pod skórę wrasta.

Kiedy już się oderwiesz od postnego stołu,
złożysz ciało w ofierze na ołtarzu słońca,
aby odejść ze świata, choć w genach pozostać
odrodzony w potomnych jak Feniks z popiołów.

autor

abandon

Napisany: 2016-09-16 Dodano: 2020-04-05 12:36:52

Ten wiersz przeczytano 1810 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie