pokuta
pamiętam krzyk mewy
jedynego świadka
naszego spełnienia
na złotym piasku
kreśliliśmy kontur
cudownej miłości
fale chłodziły nam stopy
jakby chciały zmyć grzech
bez zadawania pokuty
szczęśliwi daną nam szansą
zapomnieliśmy o jutrze
że piasek bez wody jest sypki
pokutą stało się życie bez ciebie
autor
Fido
Dodano: 2011-01-14 19:00:30
Ten wiersz przeczytano 425 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Pokuta- życie bez Cie. Zal jak ocean, krzyk mewy jak
przestroga. Doby przekaz. Pozdrawiam
piękny, romantyczny obraz :-)
Pieknie, żarliwie i tęsknie ...
Na plaży wielokrotność się marzy.
wiersz jest ładny ..."pokutą stało się życie bez
ciebie"...ostatni wers cudowny jest jak ambrozja
...pozdrawiam
Przepiękny wiersz-po prostu płynie,rozbudził moją
wyobraźnie niesamowicie!
Pozdrawiam!
Jak zyc,jak snic bez najblizszej osoby.Zycie staje sie
wtedy pokuta.
Najgorszym bólem jest stracić osobą, którą się
kocha... Pozdrawiam ciepło