Policzki

...i tak trwam...dzięki WAM...

Jeszcze jedna kropla deszczu
spłynęła wodospadu szumem
uderzyła o betonowy słup
zapomnianych wspomnień.

Wśród igieł w stogu łez
oparła się nijaka twarz
tracąc ostatnie rumieńce zachwytu
po utraconym wrześniowym dniu.

A chwile trwają, choć ospale
budząc się czasami na śniadanie
i witają cierpieniem, wzrokiem szklanym
by móc w sidła złapać kroplę.

I w zachwycie różowego piedestału
opierającego dwudrożną drogę
stoją te prześwięte policzki
z odbitymi dłońmi na twarzy.

Bo los uderzył dwukrotnie
szargając cierpliwość i niewinność.
Trzeci raz już mu się nie uda
bo nie wie gdzie ma skierować cios.

I nastał poranek po wieczorze
tak smutnym, że aż ciemnym,
a z nim jeszcze jedna kropla.
Aż strach pomyśleć skąd wypływa.

autor

Cristof7

Napisany: 2006-09-22 Dodano: 2006-09-23 11:30:58

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie