polna milosc

Dla bosonogiej...

Kiedym wzrastal tam na lace,
maly kielek w polnym kwiecie,
czulem wtedy sie samotny,
na tym wielkim Bozym swiecie.

Az do chwili dnia jednego,
kiedy budzi sie switanie,
wtedy maly kwiatek obok,
zaczal spiewem powitanie.

Wital ptaszki i niebiosa,
reszte kwiatow i motyle,
ktore chetnie sie nurzaly,
w jego cudnym zoltym pyle.

I na koncu spojrzal na mnie,
tak spod oczka-bardzo skromnie,
alem wtedy juz to poczul,
ze to szczescie idzie do mnie.

I tak roslim obok siebie,
cale dni wtuleni w siebie,
a jam sluchal pieknych piesni,
czujac sie jakoby w niebie.

Lecz niestety za dni pare,
nasze szczescie sie skonczylo,
bowiem przyszli ludzie po nia,
i zabrali moja mila.

Mnie zas oraz polne kwiecie,
scieto wszystkich i zebrano,
by nas dnia tez nastepnego,
zlozyc tam gdzie bylo siano.

Ja zas wzieto w dzbanek wody,
oraz inne piekne kwiaty,
ktore zebral ktos na lacy,
by nie poszly tylko w straty.

I wieczorem przy muzyce,
kiedy ogien rozpalano,
ktos mnie porwal na spalenie,
bowiem po to bylo siano.

I tak w drodze, zem uslyszal,
spiew uroczy z dzbanka tego,
mojej milej o milosci,
lecz nie dla mnie-dla innego...

i dla wszystkich zakochanych

autor

mikron

Napisany: 2006-09-06 Dodano: 2006-09-08 01:12:45

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie