Pomyłka

Dla Kasi K.

Kobieto, jakem się mylił
– widząc Cię wiotką i słabą...
- To, com pragnął, by trwało choć chwilę
Ty – nie chciałaś uczynić - zabawą.

Ja nie kamień, nie martwa skała
kochać pragnę choćby garść ciała
- bo cóż więcej mogę Ci dać?

- Tę garść prochu w mym wierszu i w pieśni
o twej dłoni jasnej – i piersi
którem wyśnił, których mi brak.

Chcę Cię spotkać – i spotkać Twe ręce
- i twe Usta chcę spotkać najwięcej
i twe oczy – a w oczach twych – blask.

Ta garść prochu: radość spojrzenia,
pocałunek, dotknięcie ramienia
- to zostanie na zawsze z nas.

To zostanie – i przetrwa burzę.
Zostaniemy: Ty – ja – na dłużej
- ślad podróży, co jeszcze trwa.

Ta garść prochu jak młodość minie
- kocham Ciebie: winien – niewinien.
Pragnę ciebie – dawać i brać.

Ja nie kamień – i Ty – nie skała.
Kocham, pragnę – byś pokochała,
bo cóż więcej możemy dać.

…

Kobieto, jakże się mylę
- i nie wiem, gdzie sens jest i treść:
- co bym pragnął dla Ciebie uczynić
- Ty nie przyjmiesz… (dura lex – sed lex.)

9.10.1988 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2017-05-04 Dodano: 2017-05-04 21:13:14

Ten wiersz przeczytano 869 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie