Poranek

Roztrzaskane niebo wylało cichy popiół
budząc zaspane oczy z koszmarnego snu
pod powiekami szorstki piasek
modli się o mnie

Za niespokojną granicą horyzontu
następna bruzda zrzuca podarty płaszcz
zwany od wieków przeznaczeniem
prosi o sztorm

I drży oślepiona gniewem znajomej twarzy
ucieka przed łzawym stąpnięciem
ścierając zaschniętą kroplę z posadzki
nie oni - to ja nadejdę.

autor

zamyślona

Napisany: 2005-09-26 Dodano: 2006-05-07 19:57:31

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie