Poranna litania

Jesteś dla mnie muzą – poety natchnieniem,
zdrojem tryskającym szczerością uśmiechu,
ranną rosą, której wyszeptać nie umiem,
zapisanej wierszem, litanii mych grzechów.

Uwięziona w myślach nie szukasz ucieczki,
bo gdy można odejść i jasyr niestraszny.
Chcę, by delikatny kwiat nocy nie przekwitł,
a rozbudzał zmysły subtelne jak kaszmir.

Wyważone słowa układam na szali
obok przeznaczenia – co ma być, to będzie,
by przed zapomnieniem te chwile ocalić,
które, gdy przywołam, odnajdą cię we mnie.

Wtedy, tak jak kiedyś, pójdziemy na spacer.
Dłoń zamknięta w dłoni przy blasku księżyca,
jakby chciała ukryć puls w tempie vivace,
zanim gwiazdy świtem utoną w źrenicach.

Co nam pozostanie? Odliczać westchnienia.
Z utęsknieniem będą podążać do zmroku,
aż niespodziewanie w uczucie się zmienią,
by stan uniesienia na sobie znów poczuć.

autor

abandon

Napisany: 2015-07-24 Dodano: 2018-11-29 07:11:14

Ten wiersz przeczytano 2580 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie