Porzegnanie rozdział I

Wątpie czy próbke tego opowiadania ktos do konca przeczyta:) jak by ktoś chciał kolejne rozdziały, np:co dziennie jeden a są cztery- to prosze o e maila zawiadamiającego o tym fakcie:) miłego czytania. ZAPRASZAM!!!!!

I

Piotr siedział na krawędzi swojego starego, skrzypiącego łóżka, wpatrzony w czerwony dywan. Głowę podtrzymywał dłońmi, w ten sposób, że łokcie jego oparte były o kolana. Z daleka można było wywnioskować, że nad czymś myśli, że w jego głowie toczy się największa bitwa w historii dotychczasowej znajomości z dwudziestopięcioletnią panną Karoliną, a może i nawet, ogóle największa bitwa skołatanych stanów umysłu, dotychczasowych znajomości z kobietami. Po krótkim zadumaniu, mężczyzna podniósł głowę, krzyżując ręce na udach, spojrzał przez okno. Zapadał zmierzch, który Piotrowi wydawał się jak najbardziej stosowny do najbliższych chwil, a one niebawem miały nastąpić.
- Jak już ma być ponuro to niech będzie - powiedział sam do siebie tak jak by nie chciał by ktoś usłyszał te słowa i po tym stwierdzeniu opuścił głowę, nie podtrzymując już jej dłońmi, nadal krzyżując ręce na udach.
Gdybyśmy podeszli do niego i przykucnęli, spoglądając w jego oczy zauważylibyśmy, iż są one przeszklone łzami, które zdawać by się mogło, nie są przezroczyste, a jak by szare, jakby wypełnione strachem, zmęczeniem, oraz bólem serca spowodowanym przez nieustanne myślenie o momęcie, gdy trzeba będzie podjąć właściwą decyzje, wiążącą się z osobą panny Karoliny. Właśnie, gdy się podniósł by dokładniej przyjrzeć się ulicy tonącej w mrokach kończącego się dnia, do drzwi zadzwonił dzwonek. Mężczyzna jednak zamiast unieść się dalej, z powrotem opadł na łóżko, szybko przetarł oczy. „Dobra, musisz wziąć się w garść” pomyślał i wstał jak by na rozkaz kogoś, kto miał nad nim kontrolę i władze, jak by był przywiązany do sznurków, którymi ktoś porusza. Najchętniej obciąłby te „sznurki”, które tak nim manipulowały, ale po krótkiej walce z samym sobą, zrezygnował z tego planu. Czym prędzej zbiegł po schodach otworzył najpierw jedne drzwi, przeszedł przez nie i znalazł się w ganku. Złapał za klamkę kolejnych drzwi, już wyjściowych. Nacisną ją bardzo energicznie, ale drzwi się nie otworzyły.
- Poczekaj chwilkę - powiedział to, tak jak by doskonale wiedział, kto stoi za drzwiami, a przecież tak naprawdę nie miał o tym zielonego pojęcia.
Wrócił do przed pokoju, a z półeczki mieszczącej się tuz pod lustrem sięgną trzęsącymi się ze zdenerwowania palcami, klucze i ruszył z powrotem. Nie zrobił pół kroku jak przystaną, cofną się o te pół kroku i spojrzał jeszcze raz na swoje odbicie w lustrze. Jednak nic szczególnego w tej chwili nie pomyślał, tylko jak by przez pustkę swoich oczu i przez ich szarość łzami malowaną, którą teraz miał okazje ujrzeć, w ułamku sekundy zobaczył obrazy, na których widział siebie i swoją ukochaną. Obrazy, które przedstawiały początek końca ich znajomości.

sorki za błędy:) od tego mam ludzi do których to opowiadanie dopiero trafi:)

autor

Paweł

Dodano: 2005-02-20 21:06:02

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie