Posłuchaj...

Posłuchaj jak gaśnie krzyk żołnierzy,
Jak milknie wrzask rozdartych światów,
Ktoś nam zbyt dużą łyżką cierpienie odmierzył,
Żyć trzeba w obawie, umierać ze strachu.

Popatrz jak znika cień zniewolenia,
Jak się rozmywa łuna pożarów,
Ktoś nam zbyt wiele bólu zadał bez pozwolenia,
Żyć trzeba w wieży ognia, zbudowanej z samych zamiarów.

Poczuj jak powoli słowom ciepło przywracam,
Jak jasno się robi gdy okno otwieram,
Ktoś na mnie patrzy z żalem a ja głowę odwracam,
Stracilam duszę, serca już nie mam.

autor

Karolina

Dodano: 2006-02-08 17:37:11

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie