Pośród ruin...

Nic nie będzie dobrze
Nigdy nie było choć odrobinę
To wszystko zbyt brudne
Ciało brzydkie już gnije...

Tak jak chciałaś, półmartwa
Bez słów na ustach i sił
Nigdy nieotwarta prawda
Wypływa z odkrytych żył...

To wszystko tak puste
Przesłodzone goryczą
Obawę zmieniasz w strach
Kończy się znów paniką...

Zobaczyłam już oblicze
Tam gdzie kończą się dni
Za kurtynami ukryta
Drwiłaś jak jeszcze nikt...

Pośród ruin
Wśród skrzydeł połamanych
Otwieram żyły i piję
Krew z stłuczonych szklanic...

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2006-04-29 11:30:18

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie