Poświatowska

Dla zasypiających i budzących się z ciężkim sercem....

światełko
w oknie rozpostarte
mruga na ciemność
smutnym okiem
a księżyc cichy
mnie układa
w kołysce ciszy zalęknionej

lecz dokąd można
nagiąć ciało?
do jakich granic
bram tęsknoty?
by zasnąć rano z sercem ciężkim
zaklętym w czyjś smak i dotyk
by nie iść dalej
w sieć domysłów
w pająki wspomnień tak podstępne
by móc się zrodzić
wstać obudzić
i dać smutkowi spłynąć
z deszczem

światełko
w oknie rozpostarte
gaśnie nad ranem
w szarość świtu
a księżyc cichy
mnie zostawia
a chmurą na czole
u dnia szczytu...

autor

SomeoneLIKEmeat

Napisany: 2005-05-08 Dodano: 2005-05-24 20:21:33

Ten wiersz przeczytano 2004 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Melancholijny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie