POWAGA DRWINY

To było wczoraj. Wpadłem do pokoju i wdałem się w dyskusję z trzema kobietami, która została podsumowana jako śmiechu warta.

wchodzę do pokoju, spostrzegam patrzące
grupa kobiet w półcieniach, skupiona wokół mnie

tworzę wrażenie, pełen powagi niby
lecz w myślach chowam gesty, skrywając pęknięcia
mierzę spojrzeniem, udając
całkiem poważnie – to tylko pozory

ciężar gatunkowy, niby z najwyższej półki
podnosi rangę, choć pozbawiony wartości
nadając znaczenie, prestiżu na zewnątrz
lecz w środku – to jedynie pustka

dźwięk wesołości, tymczasem
rozlega się w powietrzu, jak echo szyderstwa
dookoła ust, rozlewa się beztroska
zatapiając w śmiechu każdy ślad powagi

kaprysem chwili, staje się wartość
konkluzji wywodu, który
przypisuje mu cenę – to jedynie
śmiechu warte, ujęte drwiną

lecz czyż nie lepiej, gdy życia szarość
złamana zostanie przez chwilowy brak śmiechu?

Tym sposobem: Sylwia, Magda i Kinga zainspirowały mnie do napisania tego wiersza, stając się drwiącymi muzami z mojej powagi.

autor

sturecki

Napisany: 2024-02-13 Dodano: 2024-02-13 12:33:07

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie